Voor vandaag stond een lange wandeling gepland en we waren er vroeg klaar voor. Maar toen we de luiken omhoog deden was alles grauw en nat. Wat gaan we doen? Wel of niet op pad? Er stond weer een hele klim op het programma en met al die keien en nattigheid, glijd je helemaal alle kanten op. Maar we waren er ook klaar voor; water, thee en broodjes zaten al in de rugzak. En vorige keer toen we naar het Bois de Païolives gingen was het bij ons stralend weer en daar koud en besneeuwd. Het zou zomaar andersom kunnen zijn. Om 9.15 uur zaten we in de auto. Klaar voor de zon en klaar met de regen.
Onderweg naar Balazuc veranderde het landschap. Minder naaldbomen en veel bomen met roodbruine bladeren. En ook wijds uitzicht vlak voor Balazuc. Op de terugweg even fotograferen als het lukt te stoppen. Maar ook hier was geen zon te bekennen; het miezerde.
Gewoon maar even kijken hoe ver we komen. Nee, die klim naar boven is zo te gevaarlijk, gaan we niet doen. Het stukje dat we wel gelopen hebben was mooi en fotogeniek genoeg. Laaghangende wolken, stromende rivier en allerlei tinten groen en bruin.
Ik weet niet wat Michel heeft met honden, maar er ging er weer een met ons mee op pad. In Katwijk komt hij regelmatig thuis na het rennen dat er weer een hond in zijn kuiten had gehangen of aan zijn arm. En dan die bazen die altijd zeggen “nee hoor, hij doet niets”. Hier hadden we vorige week een hond die kilometers bij ons bleef en ons in de gaten hield. Vandaag hadden we er weer een. Steeds een stukje vooruit, wachten en rennen weer. Op de brug terug naar de auto volgde hij ook. Toen er een auto kwam bleek dat hij die niet zo leuk vindt en vloog de achterwielen aan. Waarop ik tegen de chauffeur riep: “hij doet niets hoor”.
