Met de wandeling van gisteren nog in de benen, besloten we om vandaag een korte wandeling van Inge te volgen. De wandeling gaat langs het riviertje Le Rieux (hoewel helemaal droog nu), in de buurt van ons huis. Iets voorbij wat campings zagen we een parkeerplaats, waar we de auto neerzette. Het horloge van Michel gaf aan dat we vlak bij een pad waren naar de route. Het begin van dat pad, lag nog in de schaduw. Het was er behoorlijk fris en het ijs stond nog op de plantjes, terwijl het al middag was.
Het pad was smal en lag vol kiezels en keitjes, dat beloofde al weer wat. Michel liet de route op zijn horloge zien; een stuk omhoog op dit pad, dan iets naar beneden en weer hetzelfde pad omhoog. Dan richting het water en ook daar hetzelfde pad weer terug, naar de auto. Klonk wel goed, het bos zag er prachtig uit met de zon en stralend blauwe lucht, dus gaan maar weer. Een uur later waren we 2 km verder, nog 4 te gaan. En toen moesten we bij de rivier omhoog. Een stijl pad, een smalle richel en veel losliggende stenen en een ravijn naast je. Michel, ik moet dit even fotograferen (en even op adem komen). Alsof Sanne in het complot zat, zij belde op het hoogste punt ook nog even; weer even bijkomen. Ik liet haar het prachtige uitzicht zien. Mam, kijk je wel uit. Je bent nog niet gevallen deze vakantie. Nee Sanne, en dat ga ik ook zo houden!
Na een kort gesprek en de belofte later nog even terug te bellen gingen we weer verder omhoog. En toen konden we het pad niet vinden, dus over die richel weer terug. Nog steeds geen pad te vinden dus weer omhoog. Echt geen pad te vinden, dan het foute pad waar wij op liepen. Tja, we moesten sowieso nog een keer dit pad terug naar de auto, dus nu kennen we het wel. We gaan niet verder door, maar terug naar de auto. En nog maar een keer naar beneden dus. Ik was blij toen ik weer in de auto zat, onderweg naar huis, naar koud drinken en thee met een taartje (lemon pie). Hopen dat ik morgen voldoende hersteld ben, want dan gaan we vroeg op pad voor een lange wandeling….
