Vanmorgen toch maar met de auto op pad om de wandeltip van Patricia en Inge te gaan volgen. Een pad in Labeaume. Auto parkeren bij een camping, dan de brug over en een bergpad op klimmen, dan dalen naar de rivier, aan de andere kant van de rivier de berg weer op en afdalen naar de parkeerplaats. Nou, klinkt als appeltje eitje. Dit was vanmorgen. Nu is het 20 uur en mijn horloge vertelt me dat ik vandaag 202 actieve minuten heb gemaakt, 14.542 stappen heb gezet (goed voor 10,7 km), ik 46 trappen op ben gelopen en 42 omlaag (blijkbaar zit ik nog met mijn hoofd in de wolken…) en 2784 calorieën heb verbruikt. De vermoeidheid is toegeslagen, maar het was een mooie dag!
Labeaume is een dorpje in de bergen aan de rivier. Schattige huisjes, volop rust en een kabbelende rivier. Het brengt de tijd terug richting middeleeuwen. Na een lange en lastige klim, opent het pad zich en is Labeaume er opeens. Dan aan de andere kant van de rivier weer omhoog, om vandaaruit de rivier in de diepte te zien glimmen. De foto’s nemen je een beetje mee met de wandeling, maar in het echt was het vele malen mooier.
Vanmiddag lekker uitgerust en in de zon buiten wat gelezen, tot 16 uur. Zoals gisteren aangegeven wilde ik een nieuw ontdekt pad langs om de zonsondergang te fotograferen. De lucht was stralend blauw, geen wolkje te bekennen en dus ook geen mooie rode lucht helaas. Daarom het pad ontdekt. Dat was een belevenis. Dwars door de wildernis, op een smal paadje langs het water, want teruggaan was geen optie. Op gevoel richting de dam, maar het gevoel werd vooral geprikkeld door de bramenstruiken; in mijn haar, in mijn bil, bovenbenen, armen en handen. Maar ik heb de weg naar huis gevonden (of uitgezet) en ben niet teruggegaan.
